Ostatnia dekada to triumfalny marsz technik uczenia maszynowego, a wiedza o ich praktycznej użyteczności jest dziś powszechna nawet wśród laików. W przypadku neuronauk metody te są jednak czymś więcej niż tylko kolejnym wygodnym narzędziem. Ich zdolność do rozwiązywania wielu skomplikowanych problemów na poziomie porównywalnym z człowiekiem i niskie koszty eksploatacji sprawiły, iż stały się one nowym preferowanym modelem do testowania hipotez dotyczących funkcjonowania biologicznych mózgów. Takie podejście wiąże się jednak ze szczególnym ryzykiem – pozornie nieistotne inżynierskie decyzje mogą, jak się okazuje, radykalnie zmienić uzyskiwane w eksperymentach rezultaty.
W czasie prelekcji dowiemy się, dlaczego sztuczne neurony zachowują się czasem łudząco podobnie do rzeczywistych (i co mają z tym wspólnego tytułowe kraby) oraz pochylimy się nad gorzką lekcją związaną z poszukiwaniem cyfrowych odpowiedników żywych komórek siatkowatych odpowiedzialnych za orientację w przestrzeni.
Mgr inż. Radosław Łazarz
Jest pracownikiem Instytutu Informatyki na Wydziale Informatyki, Elektroniki i Telekomunikacji AGH. W swoich pracach zajmuje się automatycznym przetwarzaniem wzorców strukturalnych i optymalizacją wielokryterialną. Uważa, że (parafrazując znane z popkultury trzecie prawo Clarke'a) jeśli pozwolimy, by prawie nikt nie znał zasad działania jakiejś technologii – to możemy być pewni, że wkrótce wszyscy pozostali zaczną myśleć o niej w kategoriach magicznych. By choć trochę oddalić tą przykrą perspektywę, od niemal dekady próbuje opowiadać historie ze swojej dyscypliny w sposób umożliwiający ich (względnie) bezbolesne słuchanie.
Doniesienia o postępach w rozwoju sztucznej inteligencji konstruują nowe mitologie maszyn. W rozmowie o granicach progresu technologii pojawiają się stanowiska akceleracjonistyczne – fantazje o transferze umysłu do świata wirtualnego czy opowieści o istotach ludzkich udoskonalonych poprzez zespolenie z AI. Z drugiej strony zaś mitologie sfery technicznej są nieustannie testowane i hakowane przez tych, którzy sprawnie poruszają się po systemie i odnajdują jego szczeliny, odsłaniając podstawowe zasady jego działania i optymalizacji.
Wykład poświęcony będzie taktykom rekonfigurowania mitologii maszyn – projektom, w których sztuczna inteligencja może zaistnieć w wielu, często niespodziewanych, odmianach.
Dr Anna Olszewska
Adiunkt na Wydziale Humanistycznym w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Kieruje programem Re:Senster - reaktywującym rzeźbę cybernetyczną Edwarda Ihnatowicza i współprowadzi badania w ramach EduVRLab oraz Katedry Studiów nad Kulturą i Badań Ery Cyfrowej. Jej zainteresowania koncentrują się na nauce i technologiach oraz historii sztuki, ze szczególnym uwzględnieniem ontologii sztucznego widzenia oraz technologii postwzrostowych.
Oprócz AGH jest również zatrudniona w Gabinecie Rycin Biblioteki Naukowej Polskiej Akademii Umiejętności i Polskiej Akademii Nauk w Krakowie. Jako kuratorka i badaczka współpracowała z wieloma instytucjami kultury, m.in. Muzeum Narodowym w Krakowie, Fundacją Sztuk Wizualnych, Centrum Sztuki WRO, Tranzit.ro, Muzeum Sztuki w Ołomuńcu, Centrum Historii Miejskiej Europy Wschodniej we Lwowie czy Międzynarodowym Festiwalem Sztuki w Sapporo.